Bu yolda, biraz geçmişe bakınca “Dakikada şıp diye fotoğrafını çekerim.” sloganıyla iş yapan şipşakçılara rastladım. Biraz daha yakın geçmişe bakınca da; o şipşakçıların işlerini “Fotomatik” denilen makinelere devrettiğini buldum. İkisini de var eden ruh aynıydı aslında…

İşte tam da bu nedenle, bu ruhu taşıyan üslupla fotoğraflar çekmeye karar verdim. Aracım, kartondan kestiğim beyaz bir çerçeve oldu. Bu çerçeve hem kadrajlarımın sınırlarını belirledi, hem de beni Fotomatik’den çıkan dört farklı sahneli nihai fotoğrafların etkisine götürdü. O beyaz kartonun bir önemli görevi de; onu eline alan ya da onun arkasına geçen kişi, tam istediği şeyi yaptı, tam istediğini oldu. Ben de böylelikle; onların, tamamen özgür anlık hallerini fotoğrafladım.