Çocukluk demek; benim için oyun demekti. Ağaçlara tırmanmak, dallarında arkadaşlarla sohbet ederek yemişler yemek çok doğaldı. Oyuncağımız olmasa bile taşla, tahtayla, hayal gücümüzle oyunlar bulur oynardık. Bir arkadaş yeterdi bunlar için. Şimdi ki çocuklar bu oyunların çoğunu bilmedikleri gibi, saçma olduklarını da düşünebilirler. Ne yazık ki; oyunu bitiren “Akşam ezanı okundu. Baban eve geldi.” diyen anneler de gitti, sokak oyunları da bitti.

Çocukluğuma olan özlem, beni “Sokak Oyunları” için düşünmeye itti. Şimdilik hikaye diyelim, umarım projelendirebilirim.